Οι ελέφαντες που έχουν γεννηθεί σε αιχμαλωσία περιορίζονται από μία αλυσίδα , η οποία δένει το ένα τους πόδι σε ένα μεταλικό πάσσαλο μπηγμένο στο χώμα. Αυτό τους εμποδίζει να περιφέρονται. Συνηθίζουν στο γεγονός ότι , όσο η αλυσίδα και ο πάσσαλος βρίσκονται δίπλα τους είναι ανίκανοι να κινηθούν.
Καθώς μεγαλώνουν ο νους τους προγραμματίζεται . Οταν βλέπουν τον πάσσαλο και την αλυσίδα πιστεύουν και αποδέχονται ότι δεν μπορούν να κινηθούν.Περιορίζονται τόσο ώστε όταν οι ιδιοκτήτες τους τοποθετούν ένα σχοινί και μια ξύλινη σφήνα δίπλα τους δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να απομακρυνθούν από αυτά επειδή πιστεύουν ότι δεν μπορούν.
Στην πραγματικότητα , όταν είναι ενήλικες , η δύναμη τους είναι τόσο μεγάλη που θα μπορούσαν εύκολα να τραβήξουν μια αλυσίδα κι έναν πάσσαλο οπουδήποτε μεγέθους . Όμως ο προγραμματισμός ή η < πεποίθηση τους > τους επιτρέπουν σ΄αυτό το μικρό σχοινί και την ξύλινη σφήνα να περιορίζουν την κίνηση τους.
Είμαστε όλοι μας σαν τους ελέφαντες . Επιτρέπουμε στην αδυναμία , στους φόβους και στη απόρριψη που βιώσαμε σαν παιδιά να μας προγραμματίσουν σε μια ζωή όπου επικρατούν
η έλλειψη δύναμης , γαλήνης και ευτυχίας . Ελεγχόμαστε από τα λανθασμένα παιδικά συμπεράσματα που βγάλαμε για την ικανότητα , τη δύναμη και την αξία μας.
Μπορούμε να απομακρυνθούμε από αυτές τις < σφήνες > του αυτοπεριορισμού , αλλά πρέπει να επιλέξουμε να το κάνουμε και μετά να απελευθερώσουμε μεθοδικά τον εαυτό μας από αυτές τις λανθασμένες πεποιθήσεις .
Από το βιβλίο του Ρόμπερτ Νατζέμυ
Θεραπεύοντας το εσώτερο παιδί, το υποσυνείδητο και
τις κυτταρικές μας μνήμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου